Często słyszy się, że nie można nauczyć się
wierzyć, że wiara jest łaską dawaną przez Boga, którą człowiek może przyjąć albo nie. Argument jest taki, że gdyby wiary można się było nauczyć, to już by to nie była wiara, tylko wiedza. Wiara zakłada ufność. Ale jednocześnie dojrzała wiara szuka zrozumienia i powinna opierać się na ciągłym badaniu tego, co nas otacza i szukaniu boskiego palca w dziele stworzenia, bo jeśli nie, to nie jest to wiara, ale zabobon i magia.

Tylko skąd wiedzieć, co przyjmować z ufnością i bez poparcia faktami, a czego nie przyjmować, bo to zabobon?

Dylemat poważny, więc od razu z pomocą przychodzą najróżniejsze organizacje religijne, których jest kilkadziesiąt tysięcy na świecie. Wielu ludzi wygodnie pozbywa się problemu, tym bardziej, że inni też tak robią, a istoty żyjące z natury mają tendencję do naśladowania. Chętnie oddają się (całkowicie albo częściowo) jakiejś organizacji religijnej. Wydaje im się, że to już ich zwalnia z samodzielnego myślenia i szukania prawdy tym bardziej, że w ten czy inny sposób płacą składkę na dany kościół (bo utrzymanie organizacji kosztuje).

Zdecydowana mniejszość ludzi wiarę ogranicza do własnego rozumu, ufając mu bardziej niż ludziom. Wierzą oni, że potrafi on ocenić, co jest rzeczywistością, a co (czasem bardzo piękną i wzruszającą) bajką.

W obu przypadkach potrzebna jest wiara: bardziej sobie, czy bardziej innym ludziom. Innymi słowy, czy jesteśmy sterowani wewnętrznie czy zewnętrznie.

Głównym celem tej książki jest oświetlenie
korzeni konfliktu między "wierzącymi" a "niewierzącymi". Ten konflikt, moim zdaniem, w zasadniczy sposób przeszkadza w osiągnięciu porozumienia i uniemożliwia współdziałanie ludzi na świecie. Jest zupełnie niepotrzebny i może być rozwiązany podobnie, jak wieloletni konflikt naukowców w fizyce dotyczący natury światła: czy to jest fala czy cząsteczka. O dziwo, okazuje się, że może być i jedno, i drugie.

Podział na "wierzących" i "niewierzących" jest bardziej bezsensowny niż podział na czarnych i białych, bo w przypadku koloru skóry są to chociaż jakieś obserwowalne różnice, a "wiara" nie ma widocznego odpowiednika. Jedynym rozwiązaniem problemu rasizmu jest umówienie się, że atrybut koloru skóry nie ma znaczenia w relacjach między nami i że patrzymy na siebie, "nie widząc" koloru skóry. Jesteśmy ludźmi. Kropka.

Przypuszczam, że największym problemem ludzkości nie jest to, że istnieje tyle wzajemnie się wykluczających przekonań na temat stworzenia świata i życia, ale że przytłaczająca większość ludzi nie potrafi samodzielnie logicznie myśleć. Nie ukrywam, że z pobudek egoistycznych szukam kontaktów z tymi, którzy potrafią i to jest drugi cel napisania tej książki.

Zróbmy ten krok do przodu: połączmy się w poszukiwaniu prawdy o Bogu. Wiem, że takie hasło wygląda beznadziejnie utopijnie, ale z drugiej strony Kopernik też na początku był sam i szansa na przekonanie ludzi o czymś tak trudno wyobrażalnym, jak Ziemia pędząca w przestrzeni kosmicznej dookoła Słońca, wydawała się znikoma. A jednak prawda o wszechświecie i życiu ma to do siebie, że stopniowo, acz powoli, wydobywa się na wierzch.

Coraz więcej ludzi zaczyna rozumieć szokującą koncepcję takiej relacji z Bogiem, w której daje mu się prawo być takim, jaki naprawdę jest, a nie takim, jak to sobie różni ludzie różnie wyobrażają. Elementarny szacunek dla kogokolwiek, a już na pewno dla Boga, wymaga uznania, że jest On taki jaki jest i nieupierania się, że jest inaczej. Szacunek dla Boga wyraża się w postaci pokornej chęci poznania Go na podstawie faktów, czyli rzeczywistości, a nie zmyślanie o nim różnych bajek.

Einstein określał się tytułem "głęboko wierzący ateista".
Nie wierzył w Boga takiego, jak go opisują różni ludzie, którzy twierdzą, że posiadają (objawioną) wiedzę na temat Boga. Wierzył natomiast w potęgę i piękno wszechświata, w boską konsekwencję funkcjonowania praw rządzących Energią, Materią i Informacją.

Richard Dawkins w swojej sławnej książce "Bóg urojony" (tytuł w oryginale właściwie brzmi: Urojenie Boga) dość naiwnie "rozprawia się" z Einsteinem, szybko zaliczając go do swojego obozu "niewierzących" i nie dostrzega geniuszu Einsteina, który odmawia wzięcia udziału w dzieleniu ludzi na wierzących i niewierzących.

Dawkins wydaje się zaślepiony w upieraniu się przy werbowaniu ludzi do obozu pod sztandarem "ateiści". To brzmi trochę jak stwierdzenie z filmu "Seksmisja", że Kopernik była kobietą. Jedyna istotna sprawa to przecież tylko to, co nowego na temat świata zrozumieliśmy dzięki Kopernikowi (nawet jeśli to była Kopernisia).

Podobnie nie ma znaczenia, czy Einstein chciał należeć do obozu ateistów (najprawdopodobniej właśnie nie chciał takiej etykietki). Ważne jest, że genialnie popularyzował uznanie i szacunek dla Boga, czyli Siły i Inteligencji, która stworzyła świat i nim kieruje. Nie bał się używać słowa "Bóg", stawiając się w ten sposób na równi z wszystkimi innymi "wierzącymi". Fundamentaliści ateizmu nie mają problemu z uznaniem Sił Natury, ale jak diabeł święconej wody boją się używania słowa