„Umieranie, Å›mierć, żaÅ‚oba i osierocenie to zagadnienia o charakterze uniwersalnym, poruszane w  obrÄ™bie wielu dyscyplin naukowych, wÅ›ród których psychologia,  antropologia,  filozofia,  a  także  kultura  i sztuka  poÅ›wiÄ™cajÄ…  im szczególnÄ… uwagÄ™.

Silna tendencja do tabuizacji tematyki Å›mierci, umierania i żaÅ‚oby obliguje Å›rodowiska naukowe do bardziej uważnego zajmowania siÄ™ niÄ…, wbrew obowiÄ…zujÄ…cym trendom i modom. Dysocjowanie siÄ™ od tematów wywoÅ‚ujÄ…cych trudne emocje, które jest domenÄ… wspóÅ‚czesnego czÅ‚owieka, każe nauce, zupeÅ‚nie paradoksalnie, asocjować siÄ™ z nimi, poznawać i zgÅ‚Ä™biać. WspóÅ‚czesny czÅ‚owiek zdaje siÄ™ żyć tak, jak gdyby Å›mierci nie byÅ‚o, jakby go nie dotyczyÅ‚a, a przynajmniej stanowiÅ‚a zjawisko tak odlegÅ‚e, że niezasÅ‚ugujÄ…ce na gÅ‚Ä™bszÄ… uwagÄ™. RównoczeÅ›nie, zupeÅ‚nie przewrotnie, jest ona (Å›mierć) wszechobecna w przekazach medialnych,  stanowiÄ…c  gwarancjÄ™  wzrostu  poczytnoÅ›ci  czy  oglÄ…dalnoÅ›ci.  To zastanawiajÄ…ce, że potrzeba dzisiaj „debatować” o żaÅ‚obie (na forum spoÅ‚ecznym i     naukowym), zamiast pozwalać jej „wybrzmieć” (w psychice jednostki).

Każda strata, jeÅ›li stanowiÅ‚a wartość dla tego, który traci, wymaga okresu adaptacji do niej. Proces żaÅ‚oby wyznacza rytm tej adaptacji. Każda Å›mierć osoby bliskiej i każda żaÅ‚oba po Å›mierci osoby bliskiej rozgrywajÄ… siÄ™ jednoczeÅ›nie na kilku pÅ‚aszczyznach: wewnÄ…trzpsychicznej, zwiÄ…zanej z przeżywaniem żalu po  stracie;  interpersonalnej,  zwiÄ…zanej  z dynamikÄ…  wsparcia  i pomocy;  kulturowej, zwiÄ…zanej z rozumieniem Å›mierci, rytuaÅ‚ami pożegnania, miejscami pamiÄ™ci, itp. W monografii każda z tych pÅ‚aszczyzn zostaje w mniejszym lub wiÄ™kszym stopniu wypeÅ‚niona. Pierwsza część monografii nawiÄ…zuje do psychologii i filozofii Å›mierci, druga traktuje o Å›mierci w kulturze i sztuce, w trzeciej poruszane sÄ… zagadnienia diagnozy i pomocy psychologicznej w sytuacji straty, a  czwarta skupia siÄ™ na bardzo specyficznej stracie (prenatalnej i perinatalnej), którÄ… spoÅ‚eczeÅ„stwo dopiero uczy siÄ™ konstruktywnie przeżywać.

Autorzy  poszczególnych  rozdziaÅ‚ów  reprezentujÄ…  różne  dziedziny  nauki i  praktyki, dziÄ™ki czemu monografia prezentuje obraz utraty i żaÅ‚oby niezwykle bogaty i zróżnicowany.

OddajÄ…c do PaÅ„stwa rÄ…k niniejsze opracowanie, żywimy nadziejÄ™, że stanie siÄ™ ono źródÅ‚em pogÅ‚Ä™bionej refleksji na temat umierania, Å›mierci i żaÅ‚oby. Mamy nadziejÄ™, że bÄ™dzie to refleksja daleka od wspóÅ‚czesnych tendencji, które zapraszajÄ… do „psychologicznej ucieczki” od tematyki Å›mierci. Wszak Å›mierć od zawsze byÅ‚a i na zawsze pozostanie częściÄ… życia...” (WstÄ™p)