Monografia stanowi być może pierwsze tego rodzaju ujÄ™cie poruszanej w niej problematyki. Jej nowatorstwo polega na tym, że „obraz przeciwnika” lub – jak to czÄ™sto jest przyjÄ™te w rosyjskiej literaturze przedmiotu – „obraz wroga” stanowi obiekt wieloaspektowej i wszechstronnej analizy konfrontatywnej: polsko-rosyjskiej i polsko-czeskiej. Warto podkreÅ›lić, że analiza ta jest wyÅ‚Ä…cznie lingwistyczna i to jÄ… gÅ‚ównie odróżnia od wielu opracowaÅ„, podobnych tylko z nazwy, w ramach takich dyscyplin, jak: socjologia, politologia, historia, kulturologia, literaturoznawstwo czy psychologia spoÅ‚eczna.

Każda część monografii posiada cechy wspólne z pozostaÅ‚ymi, a jednoczeÅ›nie wyróżnia siÄ™ wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ciami indywidualnymi. TytuÅ‚owe „oblicza przeciwnika” prezentowane sÄ… w poszczególnych częściach monografii. Praktycznie każda z nich ukazuje konfrontacjÄ™ odmiennych potrzeb i postaw politycznych. Przeciwnikiem najczęściej jest konkurent polityczny, wróg ideologiczny lub klasowy.

Przeciwnika atakuje siÄ™ w parlamencie, w mediach papierowych i elektronicznych, w Internecie. WszÄ™dzie tam orężem ataku jest jÄ™zyk (polski, rosyjski i czeski), za którego pomocÄ… odbywa siÄ™ rozprawa z przeciwnikiem politycznym lub wrogiem klasowym. Celem wszystkich tych zabiegów jest jego zdominowanie poprzez narzucenie mu swojej woli, swojej ideologii. Podstawowym chwytem prowadzÄ…cym do osiÄ…gniÄ™cia dominacji nad przeciwnikiem jest jego dyskredytacja, realizowana poprzez wykorzystanie różnorodnych Å›rodków jÄ™zykowych, opisanych szczegóÅ‚owo w poszczególnych częściach monografii.